Hakan Özdemir

Sen gitmek için gelmiştin bana
Geldiğinde baharını yaşıyordu gönlüm
Şimdi ise üşüyorum kaldım kışın ortasında
Oysa dört mevsim yazdı senin yanında
Hep tek mevsimi yasayacağımı sanmıştım
Kış hiç gelmeyecek sanmıştım
Rüzgârlar hiç esmeyecekti ayrılığa
Kar asla yağmayacaktı hayallerimin baharına
Tek bir yağmur damlası dahi düşmeyecekti aşkımı kazıdığım kaldırımlara
Güneş hiç batmayacaktı dünyamda
Gece hiç olmayacaktı sanki
Yıldızlar hep parlayacaktı ilk günkü gibi
Hiçbir sel sürükleyemeyecekti bizi
Koparamayacaktı dalımızdan hiçbir fırtına
Ve depremin şiddeti kaç olursa olsun yıkılmayacaktık asla
İki doğruya inandım hayatımda
Birincisi ben seni her şeyden çok sevmiştim
İkincisi sen beni bırakmayacağına söz vermiştin
Ben de inanmıştım tüm saflığımla
Bir kere olsun inanmıştım hayallerin gerçek olacağına
Bir kere olsun inanmıştım hiç bitmeyecek bir aşka
Ve bir an için sahip olabileceğimi sandım sonsuz bir mutluluğa
Hepsi yalanmış oysa
Sen bir sevda masalı fısıldamıştın kulağıma
Yine fısıldasana
Hazırım inanmaya
Yine söylesene beni sevdiğini yalandan da olsa
Yine inandırsana beni hiç bitmeyecek bir aşkın varlığına
İnandırsana bizim o aşkı yaşayacağımıza
Yine söyle yine söz ver
Seni hiç bırakmayacağım de
Senin için ölürüm de
Yine o güzel sözlerden söyle
Hayaller kuralım seninle
Ama gitme be sevgili
Ne olur bırakma ellerimi
Ya sevmeyi öğrettiğin gibi unutmayı da öğret kalbime
Ya da kal benimle
Son sözüm dur gitme
Her ne kadar gideceğini bilsem de “dur gitme”
Yalandan da olsa gülümser misin bana son bir kere
Eskisi gibi tebessüm eder misin gitmeden önce